Oh my god we can't believe it...

...we’ve never been this far away from home!

Vanaf het uiterste einde van de andere kant van de wereld zeggen we: Helaas, onze tijd in Nieuw Zeeland zit er op! In ruim 5 weken hebben we zoveel mogelijk van het land proberen te zien, maar om echt van dit ontzettend divers land te kunnen genieten heb je zeker 2 keer zoveel tijd nodig.
We begonnen op het zuidereiland, in Christchurch, om nog de laatste nazomerdagen mee te pikken voordat de koude winter in zou vallen. De stad was enkele weken ervoor getroffen door een verwoestende aardbeving waardoor het hele stadscentrum was vernietigd en afgesloten voor publiek. Gelukkig konden we nog een bed vinden in één van de weinige nog opererende hostels, maar vanwege de ravage was er niet echt iets te doen in dit anders levendige stadje. Enkele dagen later hebben we dan maar ons campertje opgepikt en zijn we direct vertrokken naar het kleine kustplaatsje Kaikoura. Vanwege zijn bijzondere voedingsrijke water zwemmen hier het hele jaar door walvissen, zeehonden, orka’s en dolfijnen rond. Voor wie het niet erg vind om nat maar voornamelijk koud (watertemperatuur 16*C) te worden bestaat er de mogelijkheid het water in te springen met de zeer speelse Dusky dolfijnen. Ondanks dat het wilde dolfijnen zijn, komen ze nieuwsgierig op je af, draaien rondjes om je heen en springen voor je uit het water. Op de boottocht naar huis spotten we nog een blauwe haai…Gelukkig waren we die niet eerder tegengekomen…
Vervolgens reden we door naar Mount Cook, de hoogste berg van het zuidelijk halfond, waar we een mooie wandeling hebben gedaan, voordat we doorreden naar Queenstown, de ‘extreme sport capitol’ van Nieuw Zeeland en de plek waar bungy-jumpen is uitgevonden. Behalve allerlei extreme sporten is het ook een erg laid-back stadje. Ook hier hebben we een mooie, erg pittige wandeling gemaakt en heeft Wouter een ochtend op de mountainbike gezeten. Alle extreemsporten van Queenstown konden echter niet op tegen de thrill die als volgende op het programma stond…Er was namelijk één ding waar we in Australië niet aan toe zijn gekomen, maar wel heel graag hadden willen doen: een grote witte haai zien (maar dan wel met de bescherming van een stevige kooi uiteraard). De simpele redenering: “als ze in Zuid-Australië zitten, dan moeten ze ook in Nieuw Zeeland zitten” bleek inderdaad het geval. Nu alleen nog iemand die ons mee wil nemen en een kooi achter zijn boot heeft hangen, en klaar is Kees. Na flink wat navraag en een aantal telefoontjes hadden we beet (haha) en had Chloé een groepje witte haai onderzoekers gevonden dat van tijd tot tijd toeristen toelaat op hun boot om dit mensverscheurende monster (als je Steven Spielberg wilt geloven) te bewonderen. De groep werd ondersteund door de Zuid-Afrikaan die in de jaren ’90 als eerste op het idee kwam om vanuit een beschermende kooi de witte haai te observeren en zijn haaienlokker (een plastic zeehond genaamd Nelson) deed al snel zijn werk. Vanuit de kooi was de haai ‘upclose and personal’ te aanschouwen, een aanblik dat ons nog lang zal heugen. Even later werd de arme Nelson door een tweede witte haai verscheurd wat een onvergetelijk schouwspel voor de kooi opleverde. Een ervaring om nooit te vergeten!
Om af te kicken van de adrenalinerush hadden we een dag later een mooie 2 daagse cruise gepland staan door de afgelegen fjorden van Nieuw Zeeland. Dit gebied krijgt een gigantische hoeveelheid regen per jaar en is daardoor volledig bedekt door regenwoud. De fjorden zijn het mooist met flinke regenval, waardoor honderden watervallen ontstaan. Pech voor ons, we hadden 2 dagen zon, een verschijning die nauwelijks voorkomt in een gebied met zo’n enorme regenval per jaar. Dit leverde echter wel een ander spectaculair fenomeen op: vanwege de donkere en absoluut rimpelloze bovenlaag van het water werd de omgeving foutloos en perfect gedetailleerd weerspiegeld in het water. Op het moment dat je het ziet besef je pas hoe uniek dat eigenlijk is…Na de cruise hebben we het landschap ook nog te paard bewonderd. Terwijl het paard van Chloé niet te remmen was, had Wouter zijn handen vol aan Ollie, die niet vooruit te branden was. Typisch.
Maar goed, Wouter had een nieuwe adrenalinerush nodig en zodoende gingen we weer op weg naar Queenstown. Wouter had namelijk de behoefte om zich door een helikopter op een bergtop af te laten zetten om zich daarna op een fiets zo snel mogelijk een weg naar beneden te zoeken, een hoogteverschil van ruim 1100 meter. Eenmaal weer veilig beneden werd het weer tijd om verder te gaan en om de weg noordwaarts te vervolgen, langs twee mooie gletsjers en door het prachtig berglandschap waar het zuidereiland om bekend staat. Omdat we een paar dagen moesten wachten voordat we met de ferry over konden steken naar het noordereiland, hebben we de zonnige dagen gevuld met wijnproeven (de Nieuw-Zeeuwse Sauvignon Blanc is verrassend verrukkelijk) en opwarmen van de koude nachten in de bergen.
De eerste dag op het noordereiland hebben we in de hoofdstad Wellington doorgebracht, een vermakelijk klein hoofdstadje. Omdat we nog steeds gezegend waren met aangenaam weer wilden we snel op pad omdat er nog één ‘must-do’ op ons lijstje stond, namelijk de Tongariro Alpine crossing. Dit is een wandeling van bijna 20 kilometer langs de krater en over de top van een 1900 meter hoge vulkaan. Bij goed weer krijg je ook nog eens een mooi uitzicht op ‘Mount Doom’ uit de Lord of the Rings films. Het weer is notoir onvoorspelbaar op deze berg en de dag waarop wij de crossing wilden doen zou wellicht de laatste mogelijkheid zijn vanwege de verslechtende weersomstandigheden. Wij zouden te maken krijgen met windstoten van maximaal 50 kilometer per uur op de top…’Zouden’, want bij het naderen van de top werden we steeds vaker begroet door terugkerende wandelaars, afgeschrikt door de wind die inmiddels was aangetrokken tot een stormachtige 80-90 km/uur met nog krachtigere windstoten. Maar waar de voorzichtige ervaren wandelaars omdraaiden (je hebt maar één leven), besloten de jong en overmoedigen (je leeft maar één keer) de oversteek te wagen. Omdat er van een mooi uitzicht nooit sprake is geweest vanwege de lage, dichte bewolking was de oversteek een prestigekwestie geworden. Vechtend tegen de harde wind werd er een weg naar de overkant gevochten en wanneer de wind een gat in de wolken blies en een stukje van het eigenlijke uitzicht prijsgaf, werd daar met een juich van opwinding van genoten. Uiteindelijk heeft elk van de jong en overmoedigen de oversteek overleefd en was iedereen trots op zijn eigen prestatie. Hoewel het niet de mooie wandeling werd die het had moeten zijn werd het toch een tocht om nooit te vergeten. Stilletjes dachten we allemaal even aan Frodo, de kleine Hobbit die niet ver daarvandaan dezelfde ontberingen heeft moeten doorstaan…
Na dit avontuur werd het tijd om rustig aan de weg naar Auckland te vervolgen. Omdat we nog een week de tijd hadden voordat de camper ingeleverd moest worden konden we nog naar het subtropische noordelijke puntje van Nieuw Zeeland, waar Wouter nog heeft kunnen duiken bij de legendarische Poor Knight islands. Ook het wrak van het oude Greenpeace vlagschip de Rainbow Warrior ligt er voor de kust gezonken (door de Franse geheime dienst tot zinken gebracht om te voorkomen dat het zou proberen de Franse atoomproeven voor de kust van Tahiti te dwarsbomen) maar vanwege de ruwe zee was het niet mogelijk om hier op te duiken. Gelukkig liggen er genoeg wrakken voor de kust en was het wrak van een oud, 113 meter lang marineschip wel toegankelijk voor duikers. Spectaculair om zo’n groot schip uit de donkere diepte te zien opdoemen en een rondje door de kleine ruimtes van het schip te kunnen zwemmen.
Al met al hebben we dus weer veel meegemaakt en hebben we ontzettend naar ons zin gehad maar wat ons elke keer weer bleef verbazen was de schoonheid en afwisseling van het landschap. Elke bocht in de weg bracht weer een nieuw ‘WOW!’ moment maar dat is helaas niet in een weblog te beschrijven, dat zul je moeten ervaren…

Hoewel nu pas het besef begint te komen dat het einde van de reis nadert, we zitten immers al ver over de helft, hopen we nog een hoop mee te kunnen maken. Aan onze spirit lijkt in ieder geval geen einde te komen! Dus de volgende keer weer een nieuw avontuur!