Indonesie en Australie

G’day folks!

We zijn alweer een tijdje in Australië, maar na de Filippijnen zijn we nog 4 weken in Indonesië geweest.
Begonnen in Jakarta, waar we gehoopt hadden nog wat restanten van de Nederlandse heerschappij te vinden, maar behalve wat koloniale gebouwen in het voormalige Batavia-stad valt er weinig te zien. Het zakencentrum van Jakarta is voor zo’n arm land echter zeer indrukwekkend en ook de ‘malls’ stralen niks anders dan luxe uit.
Omdat we maar 1 maand de tijd hadden en Indonesië erg groot is (om een idee te geven: de langste vlucht die we tot nu toe gemaakt hebben is de binnenlandse vlucht in Indonesie: 3,5 uur), was het na een paar dagen comfort (we hadden eens een keer een hotel genomen in plaats van een hostel) tijd om weer verder te gaan. We besloten onze tijd te gebruiken voor de provincie Sulawesi. In het noorden van Sulawesi ligt een eiland met prachtige koraalriffen zodat Wouter het niet kon laten om ook daar een paar duiken mee te pikken. Na een paar dagen gevuld te hebben met duiken en snorkelen was het tijd om te vertrekken naar de afgelegen Togean eilanden, een moeilijk bereikbare maar paradijselijke eilandengroep. De dagelijkse kost wordt daar nog bepaald door de vangst van de dag en verder valt er niet veel meer te doen dan zwemmen, dutten in de hangmat en genieten van het witte strand. Toen het tijd werd om te vertrekken waaide het te hard voor de boten om uit te varen (een Nederlandse schipper zou zijn hand niet omdraaien voor zo’n briesje, maar de zee is hier over het algemeen zo vlak als een spiegel dus de boten zijn hier nauwelijks zeewaardig) zodat we met nog 4 andere mensen vastzaten op het eilandje. Dit betekende echter ook dat de vissers niet uit konden varen en er dus geen verse vis kon worden geleverd. De eerste dag werd dit euvel nog opgelost door de enige kip van het eiland te slachten, de dagen erna moesten we het doen met wat er op het (voor de rest onbewoonde) eiland voorhanden was. Behalve de harde wind was er geen wolkje aan de lucht dus het eilandleven zoals eerder beschreven kon gewoon voortgezet worden. Vastzitten op het eiland was in ieder geval beter dan vastzitten in het stinkende havenstadje aan de andere kant van het water, waar een aantal toeristen enkele dagen heeft moeten wachten totdat ze de oversteek konden maken.
Uiteindelijk konden we dan toch vertrekken en stond ons een lange boot- en busreis te wachten naar centraal-Sulawesi. Na een week luieren werd het weer tijd voor wat cultuur: in centraal-Sulawesi wonen stammen die hun hele leven lang geld sparen om hun familie bij hun overlijden te voorzien van een uitgebreide, soms wel 4 dagen durende, begrafenisceremonie. De familieleden liggen dan soms jaren thuis opgebaard totdat er genoeg geld is om de ceremonie te kunnen betalen. Tijdens de ceremonie krijgt iedereen het vlees van zojuist geslachte varkens te eten en palmwijn te drinken; buitenstaanders (lees: betalende Westerlingen) zijn van harte welkom om de ceremonie te bezoeken en zodoende kregen wij de eer om de begrafenis van een voor ons onbekende vrouw bij te wonen.
De hele regio staat in het teken van overlijden, hoe luguber dat misschien klinkt, maar in plaats van de lijken daadwerkelijk te begraven worden de kisten in grotten en nissen bijgezet en aan rotswanden opgehangen. Overal zijn dus grafkisten te vinden, sommigen al decennia oud, sommigen pas enkele weken geleden bijgezet.
Na deze zware kost werd het tijd voor wat luchtigs: onze laatste dagen in Indonesië hebben we gespendeerd op Bali. Bali wordt net zo overspoeld door Australiërs als de Costa Brava door Nederlanders zodat we alvast konden wennen aan de ‘Ozzie way of life’. Zelfs de Balinezen hebben een Australisch-Engels accent aangeleerd wat erg grappig klinkt wanneer ze je iets proberen aan te smeren. Van alle kanten wordt je met ‘Bro’ en ‘Mate’ toegeroepen. We hadden te weinig tijd om het hele eiland te verkennen dus hebben we de laatste dagen gevuld met Javaans eten en surflessen.
Zoals gezegd zijn we ondertussen al 2 weken in Australië, om precies te zijn in Perth, West Australië (Australië is namelijk groter dan Europa). We hebben snel een top!-campertje gekocht waar we de komende 3 maanden in zullen kamperen. Inmiddels hebben we al veel geleerd over Australië: de afstanden zijn enorm, de hitte bijna niet om uit te houden en de grootste terreur zijn niet de bloeddorstige haaien, giftige spinnen, agressieve slangen of dodelijke kwallen maar… vliegen! In de outback van Australië stikt het werkelijk van de vliegen en zodra je een voet buiten de auto zet worden al je gezichtsholtes bekropen door tientallen vliegen. Maar de vliegen trotserend hebben we al heel wat van West- Australië kunnen zien: uitgestrekte, dorre vlaktes, verlaten stranden en een spectaculair onderwaterwereld (inclusief dolfijnen die je tot op een meter dichtbij naderen).
We hebben al ruim 2500 kilometer afgelegd maar de komende maanden willen we proberen zo veel mogelijk van de zuid- en oostkust te kunnen zien om uiteindelijk in Sydney ons campertje weer te kunnen verkopen. En als het goed is nadert het vliegenseizoen binnenkort zijn eind….

See ya!